محمد جواد خدادادی

وقتی کمال گرایی طاقت فرسا یا مشقت بار شود، می تواند منجر به فرسودگی شغلی شود. فرسودگی شغلی، فرسودگی کامل روحی و جسمی است. و اغلب پس از یک دوره طولانی استرس رخ می دهد. تلاش برای رسیدن به کمال می تواند بسیار استرس زا باشد و باعث فرسودگی شغلی شود.

مترجم: محمد جواد خدادادی
منبع:www.goodtherapy.org

کلمه “کمال گرا” ممکن است کسی را به ذهن متبادر کند که تصویر مرتبی دارد. یا ممکن است الهام بخش فکر یک قفسه کتاب باشد که بر اساس ژانر حروف الفبا و سازماندهی شده است.
کمال گرایی صرفاً نیاز به کامل بودن (یا کامل ظاهر شدن) است. اشکال مختلف کمال گرایی می تواند هم اثرات مثبت و هم منفی داشته باشد. افرادی که با تعیین اهداف عالی انگیزه دارند ممکن است در دانشگاه یا محل کار خود برتر باشند. اما جنبه‌های مضر کمال‌گرایی می‌تواند منجر به افسردگی، اعتماد به نفس پایین یا غرق بدبختی شدن در فرد شود.
وقتی کمال گرایی طاقت فرسا یا مشقت بار شود، می تواند منجر به فرسودگی شغلی شود. فرسودگی شغلی، فرسودگی کامل روحی و جسمی است. و اغلب پس از یک دوره طولانی استرس رخ می دهد. تلاش برای رسیدن به کمال می تواند بسیار استرس زا باشد و باعث فرسودگی شغلی شود.

وقتی سخت کوشی و اهداف عالی باعث فرسودگی شغلی می شود
هدف گذاری یا داشتن توقعات زیاد اشکالی ندارد. اما چند نشانه وجود دارد که ممکن است به سمت کمال گرایی منفی یا خودانتقادی پیش بروید . این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد اما محدود به آنها نیست:
• مشکل در تصمیم گیری زیرا “هیچ یک از گزینه ها درست به نظر نمی رسند”.
• فهرست سازی بیش از حد.
• تسلیم شدن زودهنگام یا اجتناب از موقعیت هایی که خطر شکست بالاتری دارند.
• به تعویق انداختن کارها.
• بررسی مکرر: در آینه، برای کشف خطا در کار، یا ظاهر شما.
• اختلال احتکار.
• کندی در گفتار یا خواندن به دلیل نیاز به اطمینان از اینکه چیزی از قلم نیفتاده باشد.

استرس ناشی از رفتارهای خودانتقادی کمال گرایی می تواند منجر به فرسودگی شغلی شود. اگر احساس می کنید ممکن است فرسودگی شغلی را تجربه کنید:
• از نظر احساسی بی حس یا بی عمل شده اید.
• مدام دستپاچه اید که کارهای روزانه شما بیهوده و کم قدردانی شده است.
• تهی از انگیزه.
• ناامید یا درمانده.
• در بیشتر مواقع خسته و کوفته اید.

چرا کمال گرایی باعث فرسودگی شغلی می شود؟
کمال گرایی می تواند باعث استرسی ثابت، هم در کار و هم در زندگی شخصی شود. زندگی در یک چرخه استرس بدون تسکین ممکن است باعث شود احساس درماندگی یا ناامیدی ریشه دوانده شود. استرس بی پایان می تواند انگیزه را کاهش داده و به نظر برسد که تلاش کردن فایده ای ندارد.

با تعیین استانداردهایی غیرممکن برای رسیدن به کمال، فرد نمی تواند آنچه از خود انتظار دارد را انجام دهد. آنها هرگز به این هدف نخواهند رسید، زیرا کمال وجود ندارد. حتی اگر کمال در یک نقطه خاص به دست آمده باشد، استانداردهای آنچه که کامل است ممکن است در طول زمان تغییر کند. برای افرادی که تمایلات کمال‌گرایی مضر دارند، این تفکر می‌تواند بیشتر به هدف و معنای از دست دادن کمک کند.
کمال گرایی خودانتقادی اغلب با خودگویی منفی همراه است. افکاری مانند “مشکل من چیست؟” و «با این سرعت، ممکن است تسلیم شوم» اغلب ممکن است در ذهن فردی کمال گرا باشد. یک جریان مداوم گفتگوی خشن درونی می تواند باعث خستگی عاطفی شود.

آیا برخی افراد مستعد فرسودگی شغلی هستند؟
یک گروه خاص کمتر و یا بیشتر نسبت به گروه دیگر مستعد فرسودگی شغلی نیست. اما برخی ویژگی ها یا مسائل مربوط به سلامت روان ممکن است فرسودگی شغلی را بیشتر کند.
به عنوان مثال، افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی ممکن است بیشتر مستعد کمال گرایی باشند. هر دو شرایط می توانند باعث ترس از قضاوت شدن توسط دیگران شوند. رابطه بین اضطراب اجتماعی و کمال گرایی خودانتقادی نشان می دهد که افراد مبتلا به اضطراب اجتماعی ممکن است بیشتر دچار فرسودگی شوند.
افراد دارای مشاغل پر استرس و ورزشکاران حرفه ای نیز ممکن است بیشتر مستعد فرسودگی شغلی باشند. کمال گرایی در محل کار یا در زمین بازی می تواند دلسوزی به خود یا پذیرش شکست را غیرممکن کند. این ممکن است باعث شود که آنها سخت تر از آنچه که برای مدت طولانی پایدار است کار کنند یا رقابت کنند.

آیا می توان از فرسودگی شغلی جلوگیری کرد؟
بسیاری از افراد در مقطعی از زندگی دچار فرسودگی شغلی می شوند. می توان از وقوع آن به طور منظم یا برای مدت طولانی جلوگیری کرد. مدیریت تمایلات کمال گرا برای جلوگیری از رسیدن فرد به حالت فرسودگی، کلیدی است.
برای کمک به مدیریت کمال گرایی، ممکن است:
به خود یادآوری کنید که واقع بینانه فکر کنید. تکرار جملاتی مانند “تمام کاری که می توانم انجام دهم، بهترین شکل انجام کارم است” را تمرین کنید. یا وقتی احساس می کنی غرق شده ای به خودت یادآوری کن که “هیچ کس کامل نیست!”
چشم اندازها را جمع آوری کنید. نگاه کنید که چگونه در تصویر بزرگتر قرار می گیرید. زمینه گسترده تر یک موقعیت استرس زا را در نظر بگیرید.
تصمیم بگیرید که در حال حاضر چه سطحی از نقص یا کمال را می توانید تحمل کنید. در آن چارچوب عمل کنید.
وقتی خسته هستید یا احساس خستگی می کنید به مردم بگویید و با آنها صحبت کنید.
زمان خود را مدیریت کنید. از به تعویق انداختن و غرق شدن خودداری کنید. برنامه هایی را با کارهایی که می توانید در زمان معینی تکمیل کنید، ایجاد کنید.
در فواصل منظمی از کار یا فعالیت استراحت کنید. کتاب بخوانید، چرت بزنید، با یک حیوان خانگی بازی کنید یا با یک دوست خوب وقت بگذرانید. نفس بکشید.

نکاتی برای مدیریت فرسودگی شغلی ناشی از کمال گرایی
اگر کمال گرایی مدیریت نشود، ممکن است فرد به نقطه فرسودگی برسد. بازگشت از حالت فرسودگی می تواند سخت تر از یک نقطه خستگی قبل از آن باشد. به همین دلیل مهم است که در صورت امکان از فرسودگی شغلی جلوگیری شود. اما دانستن نحوه درمان و بهبودی فرسودگی شغلی ممکن است برای بسیاری با ویژگی‌های کمال‌گرا ضروری باشد.

بهبود فرسودگی شغلی شامل خودمراقبتی است.

چند استراتژی خوب ممکن است:
اجتماعی شدن، حفظ روابط مثبت و گذراندن وقت با افرادی که در کنارشان احساس راحتی می کنید می تواند به کاهش استرس و استرس کمک کند.
برای یافتن تعادل، شغلی پر هرج و مرج را رها کنید یا به پروژه هایی که بیش از حد شما را تحت فشار قرار می دهند، نه بگویید. هر روز زمان توقف مشخصی را برای ترک دفتر یا بستن رایانه خود تعیین کنید.
برای پرورش خلاقیتتان کتاب یا مجله بنویسید، هنر یا موسیقی بسازید، آشپزی کنید، باغبانی کنید، یا برقصید .
برای مراقبت از بدن خود، ورزش کنید یا فعال بمانید و سعی کنید غذاهای کامل و سالم بخورید.
مراجعه به روان درمانگر می تواند به افراد کمک کند تا با احساس افسردگی یا بی معنی بودن در طول فرسودگی شغلی کنار بیایند. صحبت کردن با یک درمانگر ممکن است به افراد کمک کند تا برای حرکت رو به جلو برنامه ریزی کنند.
یک برنامه خودمراقبتی مستحکم می تواند به شما کمک کند تا زمانی که مجبورید با سرعت یا فشار بیشتر روی پروژه ای بزرگتر کار کنید از خود مراقبت بزرگتری نشان دهید. مهم است که مراقبت از خود را تمرین کنید و محدودیت های خود را بدانید. ممکن است با واقع بین بودن در انتظارات خود و برقراری ارتباط با نیازها و احساس غرق شدن با روسا و همکاران از فرسودگی شغلی جلوگیری کنید. این ممکن است به معنای رد کردن یک پروژه جدید یا کنار گذاشتن برخی از مسئولیت‌ها شما باشد.
شما هنوز هم می توانید به اهداف برسید و کار با کیفیتی را با سرعتی انجام دهید که شما را خسته نکند. فرسودگی شغلی و کمال گرایی می توانند مانع توانایی شما برای انجام بهترین کار شود. یادگیری مدیریت آنها ممکن است در آینده به شما کمک کند. اگر کارها برای شما بیش از حد سخت است که نمی توانید به تنهایی از عهده آن برآیید، یک متخصص سلامت روان می تواند به شما کمک کند تا مهارت های مدیریت رفتار کمال گرا را بیاموزید.

منابع:

Benson, E. (2003). The many faces of perfectionism. Monitor on Psychology, 10(34), 18. Retrieved from http://www.apa.org/monitor/nov03/manyfaces.aspx
Curran, T., & Hill, A. P. (2015, July 31). Multidimensional perfectionism and burnout. Personality and Social Psychology Review, 3(20), 269-288. Doi: 10.1177/1088868315596286
Fursland, A., Lim, L., Raykos, B., & Steele, A. (2009). What is perfectionism? Retrieved from http://www.cci.health.wa.gov.au/docs/1 What is Perfectionism.pdf
How to overcome perfectionism. (n.d.). Retrieved from https://www.anxietybc.com/sites/default/files/Perfectionism.pdf
Kempke, S., Luvten, P., Claes, S., Goossens, L., Bekaert, P., Van Wambeke, P., & Van Houdenhove, B. (2012, August 30). Self-critical perfectionism and its relationship to fatigue and pain in the daily flow of life in patients with chronic fatigue syndrome. Psychological Medicine, 5(43), 995-1002. doi: 10.1017/S0033291712001936
Ruggeri, A. (2018, February 21). The dangerous downsides of perfectionism. BBC. Retrieved from http://www.bbc.com/future/story/20180219-toxic-perfectionism-is-on-the-rise

اگر تمایلات کمال گرایانه شما باعث ناراحتی روزانه شما می شود، مهم است که به دنبال کمک باشید. یک درمانگر یا مشاور می تواند به شما کمک کند تا دیدگاه های جدیدی در مورد خود و اهداف خود به دست آورید.

مترجم: محمد جواد خدادادی

منبع: https://www.goodtherapy.org

ویژگی های کمال گرایی با مسائل مربوط به سلامت روان مانند اضطراب، رفتار وسواسی-اجباری و استرس و همچنین احساسات منفی مانند نگرانی، ترس از قضاوت منفی و نارسایی مرتبط است. اگر تمایلات کمال گرایانه شما باعث ناراحتی روزانه شما می شود، مهم است که به دنبال کمک باشید. یک درمانگر یا مشاور می تواند به شما کمک کند تا دیدگاه های جدیدی در مورد خود و اهداف خود به دست آورید. این ممکن است سطح احساسات منفی شما را کاهش دهد و حتی به شما کمک کند تا به طور موثرتر به اهداف خود برسید.

کمال گرایی و شرایط سلامت روان
کمال گرایی عموماً با پیامدهای منفی آن بر سلامت روان افراد شناخته می شود. تحقیقات نشان می دهد که کمال گرایی با موارد زیر همبستگی بالایی دارد:
• اضطراب
• افسردگی
• سوختن
• رفتار وسواسی اجباری (OCD)
• سطوح بالای استرس
• خطر خودکشی
• اختلالات خوردن مانند بی اشتهایی عصبی یا پرخوری عصبی
کمال گرایی اغلب با آسیب پذیری و عدم انعطاف پذیری همراه است. این ویژگی همچنین ممکن است مشکلاتی در رابطه ایجاد کند، زیرا افرادی که آرزوی کمال دارند ممکن است از اطرافیان خود همان سطح کمال را انتظار داشته باشند. از طریق این انتظار، آنها ممکن است نسبت به همسر یا شریک زندگی خود انتقاد کنند.
کسانی که دارای ویژگی های کمال گرایی هستند نیز کمتر احتمال دارد که درد خود را برای دیگران فاش کنند، زیرا انجام این کار می تواند آنها را کمتر از کامل بودن نشان دهد. آن‌ها ممکن است اصولاً به دنبال درمان برای مسائل ناشی از کمال گرایی نباشند.

کمال گرایی چگونه درمان می شود؟
روان درمان اغلب در درمان کمال‌گرایی مفید است، زیرا می‌تواند به افراد دارای تمایلات کمال‌گرا اجازه دهد تا افکار خود را اصلاح کنند. درمانگری که کمال‌گرایی را درمان می‌کند، ممکن است در ابتدا از تمرکز بر استانداردهای بالایی که کسانی که تحت درمان هستند، اجتناب کند. اگر به سادگی به افراد کمال گرا گفته شود استانداردهای خود را پایین بیاورند، احتمالاً توصیه ها را نادیده می گیرند. در عوض، روان درمانی معمولاً بر درمان مسائلی تمرکز می‌کند که فرد را به سمت ایجاد ویژگی‌های کمال‌گرا سوق می‌دهد. این موارد می تواند شامل موارد زیر باشد:
• ترس از شکست
• میل به دوست داشته شدن و تحسین شدن
• نیاز به جلب رضایت والدین
کمال گرایی را می توان با استفاده از مقیاس کمال گرایی چند بعدی اندازه گیری کرد، که می تواند به متخصصان سلامت روان، بینشی نسبت به منابع خاص کمال گرایی ارائه دهد. به عنوان مثال، یک فرد ممکن است در یک حوزه کمال گرا باشد اما در حوزه ای دیگر نه. یکی از این مقیاس ها توسط گوردون فلت و پل هویت ساخته شده است. آنها همچنین مقیاس خودآرائی کمال گرا را ایجاد کردند که رفتارهای کمال گرایانه را در نتیجه گیری خود رتبه بندی می کند. به نظر می‌رسد که پریشانی روان‌شناختی ناشی از تمایلات کمال‌گرایی را به میزان بیشتری نسبت به مقیاس اصلی پیش‌بینی می‌کند.

انواع درمان برای کمال گرایی

در درمان، ممکن است ریشه های کمال گرایی خود را با یک درمانگر در میان بگذارید که می تواند به شما در یادگیری دیدگاه های سالم تر کمک کند. اما هنگام جستجوی درمانگر برای کمال گرایی با چه رویکردهایی ممکن است مواجه شوید؟

درمان شناختی رفتاری :(CBT) اغلب برای رسیدگی به کمال گرایی از این رویکرد استفاده می شود. این روش می تواند نشان دهد که کمال هدف نهایی هر تعهدی نیست. همچنین به تصحیح باورهای ناقص یا سوگیری‌هایی که ممکن است فرد در مورد چیزهایی که احساس می‌کند برای کامل بودن نیاز دارند داشته باشد، کمک می‌کند. به عنوان مثال، می تواند نشان دهد که شکستی جزئی در تلاش برای رسیدن به یک هدف فراگیر دلیل خوبی برای توقف تلاش برای رسیدن به آن هدف نیست.

• نظریه سیستم های خانواده: یکی از مدل هایی است که گاهی برای پرداختن به کمال گرایی استفاده می شود. در برخی موارد، این نوع درمان می تواند به توضیح چگونگی شکل گیری کمال گرایی در درون واحد خانواده کمک کند و بر فرد به عنوان عضوی از آن خانواده تأثیر بگذارد.

• هیپنوتیزم درمانی: به برخی افراد کمک کرده تا الگوهای فکری کمال گرا را تغییر دهند. این کار را با پرداختن و تنظیم تفکر «همه یا هیچ»، که اغلب یک ویژگی رایج در کمال‌گرایان است، انجام می‌دهد.

در یک جلسه گفتار درمانی، یک درمانگر ممکن است از یکی از مقیاس‌هایی که کمال‌گرایی را اندازه‌گیری می‌کند، استفاده کند تا به روش‌هایی که کمال‌گرایی بر شما تأثیر می‌گذارد کمک کند.

استراتژی های خودیاری برای کمال گرایی
اگر تفکر کمال گرا باعث ایجاد استرس در شما می شود، مراحلی وجود دارد که می توانید برای بهبود خود به تنهایی انجام دهید. هنگام جستجوی درمانگر مناسب، ممکن است از یکی از این شیوه ها استفاده کنید. یک درمانگر می تواند به شما کمک کند کارهایی را که انجام می دهید عمیق تر کنید تا تأثیر کمال گرایی بر زندگی خود را کاهش دهید و از شما برای پیشرفت به سمت اهداف خود به روشی سالم حمایت کنید.
• افکار «سیاه یا سفید» یا «همه یا هیچ» را به چالش بکشید. به خود یادآوری کنید که یک لغزش، پیشرفتی را که قبلاً داشته اید و همچنان به سمت یک هدف در حال پیشرفت هستید، از بین نمی برد. به خود یادآوری کنید که همه ایراداتی دارند و اشتباه می کنند.
• جملات تاکیدی مثبت در مورد خود را در منطقه یا مناطقی که کمال گراترین هستید، یادداشت کنید یا یادداشت کنید. آنها را در جایی قرار دهید که اغلب آنها را می بینید.
• مراقب خودگویی خود باشید. آیا از کلماتی مانند «باید» یا «باید» استفاده می‌کنید یا اغلب خودتان را تحقیر می‌کنید؟ به جایگزین های مثبت برای ارزیابی های منفی خود فکر کنید.
• از عمد اشتباه کنید: فعالیتی را بیابید که به خصوص در مورد آن کمال گرا هستید و ۱۰۰% تلاش نمی کنید. ببین چه اتفاقی افتاده.
• یک سرگرمی جدید را امتحان کنید. سعی کردن چیزی جدید اغلب به معنای شروع در سطح مبتدی است. احتمال اشتباه اغلب در هر فرآیند یادگیری زیاد است. بر لذت بردن از فعالیت جدید در سطح مهارت فعلی خود تمرکز کنید و به جای هدف نهایی، به فرآیند یادگیری توجه کنید.
همه این پیشنهادات برای همه کارساز نیست. اگر در کنار گذاشتن یک رفتار کمال‌گرایانه مشکل دارید، تحمیل این موضوع به تنهایی می‌تواند وضعیت را بدتر کند. کار با یک درمانگر می تواند تضمین کند که هنگام تمرین رها کردن، از حمایت و راهنمایی دلسوزانه برخوردار خواهید شد.

منابع:

Antony, M. M. (2015, April 9). Cognitive-behavioral therapy for perfectionism. Anxiety and Depression Association of America. Retrieved from https://adaa.org/sites/default/files/Antony_MasterClinician.pdf
Benson, E. (2003). The many faces of perfectionism. Monitor on Psychology, 10(34), 18. Retrieved from http://www.apa.org/monitor/nov03/manyfaces.aspx
Rasmussen, K. E. & Troilo, J. (2016, June 1). “It has to be perfect!”: The development of perfectionism in the family system. Journal of Family Theory & Review, 2(8), 154-172. doi: 10.1111/jftr.12140
Shrivastava, R. (2012, August 8). Are you a perfectionist? Tips to overcome perfectionism. Retrieved from https://www.cognitivehealing.com/personal-growth/are-you-a-perfectionist-tips-to-overcome-perfectionism
Stop perfectionism: 5 techniques to be happy with good enough. (n.d.). Retrieved from: http://cogbtherapy.com/cbt-blog/2014/7/9/stop-perfectionism-be-happy-with-good-enough

محققان می گویند که نیاز به کمال در طعم های مختلفی وجود دارد که هر کدام با مجموعه ای از مشکلات مرتبط است. دکتر پل هویت، با محققانی که استدلال می کنند که کمال گرایی – نیاز به کامل بودن یا به نظر رسیدن – گاهی اوقات می تواند به عنوان یک انگیزه سالم برای رسیدن به اهداف بلند پروازانه عمل کند، موافقت زیادی ندارد. او می‌گوید: «فکر نمی‌کنم نیاز به کامل بودن به هیچ وجه نیاز سازگاری باشد».

مترجم: محمد جواد خدادادی
منبع: https://www.apa.org

نویسنده: اتین بنسون

در بیش از ۲۰ سال تحقیق، هویت و همکارانش – به ویژه روانشناس دکتر گوردون فلت – دریافتند که کمال گرایی با افسردگی، اضطراب، اختلالات خوردن و سایر مشکلات سلامت روان مرتبط است. تابستان امسال، چندین مطالعه جدید منتشر شد که به توضیح چگونگی کمک کمال-گرایی به ایجاد آسیب های روانی کمک می کند.
هویت، روانشناس فعال و استاد دانشگاه بریتیش کلمبیا، می گوید: « این من را شگفت زده می کند که در ادبیات حال حاضر به مردم گفته می شود که کمال گرایی خودمحور، سازگار است. مردم این ادعا را خواهند پذیرفت و ادبیات نسبتاً وسیعی را که می گوید کمال گرایی عامل آسیب پذیری برای افسردگی تک قطبی، بی اشتهایی و خودکشی است نادیده می گیرند».

مسئله سازگاری

از اوایل دهه ۱۹۹۰، هویت و فلت، اساتید روانشناسی در دانشگاه یورک در تورنتو، از این ایده دفاع کردند که کمال گرایی دارای طعم های متفاوتی است که هر کدام با انواع مختلفی از مشکلات مرتبط است. آنها استدلال می کنند که برخی از این مشکلات ممکن است کمتر از سایرین باشد، اما هیچ شکلی از کمال گرایی کاملاً بدون مشکل نیست.
با این حال، محققان دیگر پیشنهاد کرده‌اند که برخی از اشکال کمال‌گرایی- به‌ویژه آن‌هایی که مستلزم استانداردهای شخصی بالا هستند- می‌توانند سازگار باشند. آنها استدلال می¬کنند که ورزشکاران در سطح جهانی استانداردهای فوق العاده بالایی دارند. نباید به آنها تنها به این دلیل که هدف بالایی دارند برچسب آسیب شناسی زده شوند.
هیویت می‌گوید این یک ساده‌سازی بیش از حد است که دو چیز بسیار متفاوت را با هم ترکیب می‌کند: میل به برتری و میل به کامل بودن.
برای نشان دادن تفاوت، هویت داستانی را در مورد یکی از بیمارانش تعریف می کند، یک دانشجوی افسرده دانشگاه که متقاعد شده بود که در یک دوره خاص باید A+ بگیرد.
دانش آموز به سختی درس خواند و در کلاس حاضر شد، اما وقتی هیویت او را دید، حتی بیشتر از قبل افسرده بود و نهایتاً دست به خودکشی زد. هیویت می‌گوید: «او به من گفت که A+ فقط نشان‌دهنده میزان شکست او بود. شاگرد استدلال می کرد که اگر او کامل بود، مجبور نبود اینقدر سخت کار کند».

تعریف کمال گرایی

در قلب بحث، اختلاف نظر بر سر تعاریف نهفته است – دقیقاً منظور از کلمات ” کمال گرایی تطبیقی” و “کمال گرایی غیر تطبیقی” چیست؟
برای برخی از محققان، این بحث را می توان با تقسیم کمال گرایان به دو نوع سازگار و ناسازگار حل کرد. این راهی است که روانشناس دکتر کنت رایس و همکارانش در مطالعه اخیر (در مجله روان درمانی شناختی جلد ۱۷، شماره ۱) طی کردند.
آنها دریافتند که کمال گرایان سازگار و ناسازگار استانداردهای شخصی بالایی دارند، اما عدم رعایت این استانداردها برای دومی استرس زاتر از اولی است.
همه موافق نیستند که چنین تمایزی بهترین راه حل است.
دکتر رندی فراست روانشناس می گوید: «من فکر می کنم مایه تأسف است که ما به زبانی تکامل یافته ایم که در آن از کمال گرایی به عنوان «انطباقی» صحبت می کنیم. این ممکن است روشی سازنده در مورد آن نباشد».
فراست، استاد کالج اسمیت می‌گوید، به‌ویژه، صحبت از سازگاری اغلب نقش زمینه را در تعیین اینکه آیا یک نگرش یا رفتار خاص سازگار است نادیده می‌گیرد. او می‌گوید که استانداردهای بالا ممکن است در یک موقعیت، اما نه در موقعیتی دیگر و یا برای افراد خاص اما نه برای دیگران تطبیق‌پذیر باشند.
علاوه بر این، در حالی که استانداردهای بالا بخشی از کمال گرایی هستند، به تنهایی برای کمال گرا کردن یک فرد کافی نیستند.
فراست می گوید: «یک چیزی که واضح است این است که تعیین استانداردهای بالا برای خود همیشه به آسیب منتهی نمی شود».

پیوندهایی به آسیب شناسی روانی

در حالی که بحث در مورد سازگاری کمال گرایی ادامه دارد، محققان در درک اینکه چگونه کمال گرایی می تواند به آسیب شناسی روانی کمک کند پیشرفت قابل توجهی داشته اند.
برای برخی از انواع کمال گرایی، پیوند روشن است. کمال گرایی تجویز شده از نظر اجتماعی- اعتقاد به اینکه دیگران فقط در صورتی برای شما ارزش قائل می شوند که شما کامل باشید – با افسردگی و سایر مشکلات از جمله خودکشی همراه بوده است.
فلت توضیح می‌دهد: «من فکر می‌کنم دلیل آن این است که کمال‌گرایی تجویز شده از نظر اجتماعی عنصری از فشار همراه با احساس درماندگی و ناامیدی دارد. او خاطرنشان می کند که افراد کمال گرا که از نظر اجتماعی تجویز می شوند، تمایل دارند این احساس را داشته باشند که “هر چه بهتر عمل کنم، انتظار می رود نتیجه بهتری بگیرم.”
همچنین مشکلات آشکاری با کمال گرایی دیگر گرا، تمایل به کمال طلبی از دوستان، خانواده، همکاران و دیگران وجود دارد. هیویت می‌گوید این می‌تواند به‌ویژه برای روابط صمیمانه مضر باشد.
هیویت می‌گوید: «اگر از همسرتان می‌خواهید که کامل باشد، و از آن همسر انتقاد می‌کنید، می‌توانید فوراً متوجه شوید که مشکلاتی در رابطه وجود خواهد داشت».
برای کمال گرایی خودمحور – میل با انگیزه درونی برای کامل بودن – تصویر کمتر واضحی است.
مطالعات هویت و فلت و همکارانشان و همچنین سایر گروه های تحقیقاتی، ارتباطی با مشکلات سلامت روان، به ویژه اختلالات خوردن پیدا کرده است. در مقاله اخیر در (شناخت درمانی و تحقیقات جلد ۲۶، شماره ۶)، هیویت، فلت و همکارانشان ارتباط بین بی اشتهایی عصبی و کمال¬گرایی خودگرا را گزارش کردند.
با این حال، مطالعات دیگر نتوانسته اند چنین ارتباطی را بیابند. هیویت و فلت پیشنهاد می کنند که این به این دلیل است که کمال گرایی خودمحور یک عامل خطر یا آسیب پذیری برای اختلالات روانی است – نه خود یک اختلال. آنها استدلال می کنند که کمال گرایان خودمحور در موقعیت های کم استرس خوب عمل می کنند، اما زمانی که همه چیز بد پیش می رود احتمال افسردگی، اضطراب یا خودکشی بیشتر است.

فلت می‌گوید: اساساً آنچه که ما برای به اصطلاح بُعد تطبیقی کمال‌گرایی – کمال‌گرایی خودمحور – یافته‌ایم این است که وقتی افراد استرس‌های زندگی را تجربه می‌کنند، چندان موفقیت‌آمیز نبوده است.
پشتیبانی از “فرضیه آسیب پذیری خاص” هویت و فلت هنوز قطعی نیست، اما شواهدی برای آن یافت شده است. در شماره اخیر (مجله روانشناسی مشاوره جلد ۵۰، شماره ۳)، آنها و همکارانشان گزارش کردند که تأثیر کمال گرایی بر افسردگی در دانش آموزان دختر با “مشکل ها شامل مشکلات بین فردی جزئی و مرتبط با پیشرفت ” تعدیل می شود.
شواهد دیگر از مطالعه اخیر روانشناسان انگلیسی روری اوکانر، دکترای دانشگاه استراثکلاید، و داریل بی. اوکانر، دکترای دانشگاه لیدز به دست آمده است.
آنها دریافتند که ناامیدی و پریشانی روانی در بین دانشجویان را می توان با تعامل بین کمال گرایی و مقابله اجتنابی – مقابله با مشکلات از طریق اجتناب از آنها – اما نه با کمال گرایی یا مقابله اجتنابی به تنهایی پیش بینی کرد.
اوکانر و اوکانر دریافتند کمال‌گرایان با سبک‌های مقابله‌ای مثبت، افسرده‌تر از حد متوسط نبودند. نتایج که در مجله (روانشناسی مشاوره جلد ۵۰، شماره ۳) گزارش شده است، از این ایده حمایت می کند که کمال گرایی با سایر صفات و رویدادهای زندگی در تعامل است تا آسیب شناسی روانی ایجاد کند.

خودنمایی کمال گرا

تمایل به ارائه خود به عنوان کامل نیز پیامدهای مهمی برای آسیب شناسی روانی دارد، به ویژه در زمینه درمان. هیویت، فلت و همکارانشان اخیرا مقیاس جدیدی به نام مقیاس خودآرائی کمال گرا (PSPS) برای اندازه گیری آن ابداع کرده اند.
PSPS سه جنبه از خودنمایی کمال‌گرا را ارزیابی می‌کند: تبلیغ کمال خود، اجتناب از موقعیت‌هایی که ممکن است در آن فرد ناقص به نظر برسد و ناتوانی در افشای موقعیت‌هایی که در آنها ناقص بوده است.
هویت و فلت دریافته‌اند که PSPS پریشانی روان‌شناختی را بالاتر و فراتر از آن چیزی که توسط معیار اصلی کمال‌گرایی آنها، یعنی مقیاس کمال‌گرایی چند بعدی، پیش‌بینی می‌شود، پیش‌بینی می‌کند. این یافته در مجله (شخصیت و روانشناسی اجتماعی جلد ۸۴، شماره ۶) گزارش شده است.
هویت می‌گوید: «این دسته از افراد تمایل دارند چیزی را که باعث ناقص جلوه دادن آنها شود، فاش نمی‌کنند. نگه داشتن آنها در درمان دشوار است، زیرا شما از آنها می خواهید کاری را انجام دهند که با آن مبارزه می کردند.
هیویت به عنوان یک روانشناس مجرب که به طور مکرر با کمال گرایان رفتار می کند، از تمرکز بر استانداردهای شخصی بالا اجتناب می کند. به گفته او، احتمالاً صدها بار به بیماران گفته شده است که استانداردهای خود را پایین بیاورند، و او می‌گوید که درمانی که این را تکرار می‌کند، خطر نادیده گرفته شدن را دارد.
هیویت می گوید: «من بیشتر روی پیش سازهای کمال کار می کنم – نیاز به پذیرفته شدن، مراقبت از آن، این نیازهای بین فردی همان چیزی است که رفتار کمال گرا را هدایت می کند».

در آخرین بخش مطالب قبل بیاموزید که با ادامه رواندرمانی چه انتظاری باید داشته باشیم، آیا باید نگران محرمانه بودن باشیم، نیاز به مصرف دارو و روان درمانی چقدر باید طول بکشد…

مترجم: محمد جواد خدادادی
منبع: https://www.apa.org

تحت رواندرمانی

روان درمانی اغلب به عنوان گفتار درمانی نامیده می شود، و این همان کاری است که شما با ادامه درمان خود انجام خواهید داد. شما و روانشناستان در مورد مشکلات خود و چگونگی رفع آنها با هم گفتگو می کنید.

با ادامه رواندرمانی چه انتظاری باید داشته باشم؟

همانطور که رواندرمانی شما ادامه می یابد، شما به روند ایجاد یک رابطه درمانی قابل اعتماد و درمانی با روانشناس خود ادامه خواهید داد.

به عنوان بخشی از فرآیند مستمر شناخت شما، روانشناستان ممکن است بخواهد ارزیابی هایی را انجام دهد. روانشناسان برای اجرا و تفسیر تست هایی آموزش دیده اند که می تواند به تعیین عمق افسردگی شما، شناسایی ویژگی های شخصیتی مهم، کشف راهبردهای مقابله ناسالم مانند مشکلات خوردن، یا شناسایی ناتوانی های یادگیری کمک کند.

برای مثال، اگر والدینی کودکی باهوش به همراه آورده باشند که با این وجود از نظر تحصیلی دچار مشکل است، یک روانشناس ممکن است ارزیابی کند که آیا کودک دارای مشکلات توجه است یا ناتوانی یادگیری ناشناخته. نتایج آزمایش می تواند به روانشناس شما کمک کند تا یک بیماری را تشخیص دهد یا اطلاعات بیشتری در مورد نحوه تفکر، احساس و رفتار شما ارائه دهد.

شما و روانشناستان نیز از طریق صحبت کردن، مشکلات خود را بررسی خواهید کرد. برای برخی از افراد، تنها صحبت آزادانه در مورد یک مشکل باعث آرامش می شود. در مراحل اولیه، روانشناس به شما کمک می کند تا بفهمید چه چیزی شما را آزار می دهد. سپس وارد مرحله حل مسئله می شوید و با هم کار می کنید تا راه های جایگزینی برای تفکر، رفتار و مدیریت احساسات خود بیابید.

ممکن است در طول جلسات خود رفتارهای جدیدی را ایفا کنید و تکالیف خود را انجام دهید تا مهارت های جدید را در این بین تمرین کنید. همانطور که پیش می روید، شما و روانشناستان پیشرفت خود را ارزیابی می کنید و تعیین می کنید که آیا اهداف اصلی شما نیاز به فرمول بندی مجدد یا گسترش دارند یا خیر.

در برخی موارد، روانشناس شما ممکن است پیشنهاد کند که دیگران را نیز درگیر کند. به عنوان مثال، اگر در رابطه تان مشکل دارید، همراهی همسر یا شریک زندگی شما در یک جلسه می تواند مفید باشد. به طور مشابه، فردی که مشکلات والدینی دارد ممکن است بخواهد فرزند خود را به همراه بیاورد. و کسی که در تعامل با دیگران مشکل دارد ممکن است از روان درمانی گروهی بهره مند شود.

همانطور که شروع به حل مشکلی می کنید که شما را به روان درمانی کشانده است، همچنین مهارت های جدیدی را یاد می گیرید که به شما کمک می کند خود و جهان را متفاوت ببینید. شما یاد خواهید گرفت که چگونه بین موقعیت هایی که می توانید تغییر دهید و موقعیت هایی که نمی توانید تمایز قائل شوید و چگونه روی بهبود موارد تحت کنترل خود تمرکز کنید.

شما همچنین تاب آوری را یاد خواهید گرفت که به شما کمک می کند بهتر با چالش های آینده کنار بیایید. برای مثال، مطالعه‌ای در سال ۲۰۰۶ در مورد درمان افسردگی و اضطراب نشان داد که رویکردهای شناختی و رفتاری مورد استفاده در روان‌درمانی اثر پایداری دارند که خطر بازگشت علائم را حتی پس از پایان درمان کاهش می‌دهد. مطالعه دیگری نتیجه مشابهی را هنگام ارزیابی اثرات بلندمدت روان درمانی روان پویشی نشان داد .

به زودی دیدگاه جدید و شیوه های جدید تفکر و رفتار خواهید داشت.

چگونه می توانم از روان درمانی بهترین استفاده را ببرم؟

روان درمانی با درمان های پزشکی یا دندانپزشکی متفاوت است، که در آن بیماران معمولاً در حالی که متخصصان روی آنها کار می کنند، منفعل می نشینند و تشخیص و برنامه های درمانی خود را به آنها می گویند. روان درمانی این نیست که یک روانشناس به شما بگوید چه کاری انجام دهید. این یک همکاری فعال بین شما و روانشناس است.

در واقع، صدها مطالعه نشان داده اند که بخش بسیار مهمی از آنچه که روان درمانی را مؤثر می کند ، رابطه مشترک بین روانشناس و بیمار است که به عنوان یک اتحاد درمانی نیز شناخته می شود. اتحاد درمانی زمانی اتفاق می افتد که روانشناس و بیمار برای رسیدن به اهداف بیمار با یکدیگر همکاری کنند.

بنابراین در روان درمانی یک شریک فعال باشید. به تعیین اهداف برای درمان کمک کنید. با روانشناس خود کار کنید تا یک جدول زمانی ایجاد کنید. درباره برنامه درمانی خود سوال بپرسید. اگر فکر نمی‌کنید جلسه‌ای به خوبی پیش رفت، آن بازخورد را به اشتراک بگذارید و گفت‌وگو کنید تا روان‌شناس بتواند پاسخ دهد و درمان شما را مؤثرتر تنظیم کند. از روانشناس خود در مورد کتاب ها یا وب سایت هایی که اطلاعات مفیدی در مورد مشکلات شما دارند، بخواهید.

و چون تغییر رفتار دشوار است، تمرین نیز کلیدی است. بازگشت به الگوهای قدیمی فکر و رفتار آسان است، بنابراین بین جلسات مراقب باشید. توجه داشته باشید که چگونه به چیزها واکنش نشان می دهید و آنچه را که در جلسات با روانشناس خود یاد می گیرید استفاده کنید و آن را در موقعیت های زندگی واقعی به کار ببرید. وقتی آنچه را که بین جلسات آموخته اید به روانشناس خود بازگردانید، این اطلاعات می تواند به شما کمک کند که در مطب او چه اتفاقی می افتد.

از طریق تمرین منظم، دستاوردهایی را که به دست آورده‌اید تثبیت می‌کنید، روان‌درمانی را سریع‌تر پشت سر می‌گذارید، و پیشرفت خود را بعد از پایان کار حفظ می‌کنید.

آیا باید نگران محرمانه بودن باشم؟

روانشناسان حفظ حریم خصوصی شما را بسیار مهم می دانند. این بخشی از منشور اخلاق حرفه ای آنهاست. مهمتر از آن، شرط مجوز حرفه ای آنهاست. روانشناسانی که محرمانه بودن بیمار را نقض می کنند، در آینده توانایی خود را برای تمرین روانشناسی از دست می دهند.

برای اینکه روان درمانی خود را تا حد امکان مؤثر کنید، باید در مورد خصوصی ترین افکار و رفتارهای خود باز و صادق باشید. این می تواند اعصاب خردکن باشد، اما لازم نیست نگران این باشید که روانشناس خود رازهای خود را با کسی در میان بگذارد، مگر در شدیدترین شرایط.

برای مثال، اگر آشکار کنید که قصد دارید به خود یا دیگران آسیب برسانید، روانشناس شما موظف است برای محافظت از شما و دیگران این موضوع را به مقامات گزارش دهد. روانشناسان همچنین باید سوء استفاده، استثمار یا بی توجهی به کودکان، سالمندان یا افراد دارای معلولیت را گزارش کنند. روانشناس شما همچنین ممکن است مجبور باشد در پرونده های دادگاه اطلاعاتی ارائه دهد.

البته، شما همیشه می توانید به روانشناس خود اجازه کتبی بدهید تا در صورت تمایل، تمام یا بخشی از بحث های خود را با پزشک، معلمان یا هر شخص دیگری در میان بگذارد.

روانشناسان رازداری را آنقدر جدی می گیرند که اگر در سوپرمارکت یا هر جای دیگری با شما برخورد کنند، حتی ممکن است تصدیق نکنند که شما را می شناسند. و خوب است که شما هم سلام ندهید. روانشناس شما احساس بدی نخواهد داشت. او متوجه خواهد شد که شما از حریم خصوصی خود محافظت می کنید.

درک نیاز به مصرف دارو

در فرهنگ رفع ما، مردم اغلب امیدوارند که یک قرص تسکین سریع مشکلاتی مانند افسردگی یا اضطراب را ارائه دهد. و پزشکان مراقبت های اولیه یا پرستاران – اولین تماس بیشتر افراد در هنگام بروز مشکل روانی – معمولاً برای تجویز دارو آموزش دیده اند. آنها آموزش گسترده یا زمان لازم برای ارائه روان درمانی را ندارند.

آیا دارو موثر است؟

برخی از شرایط روانی مانند افسردگی شدید، اختلال دوقطبی یا اسکیزوفرنی وجود دارد که در آن‌ها دارو به وضوح ضروری است. اما بسیاری از موارد دیگر چندان واضح نیستند.

شواهد حاکی از آن است که در بسیاری از موارد، داروها همیشه مؤثر نیستند. به عنوان مثال، در یک مطالعه در سال ۲۰۱۰ در مجله انجمن پزشکی آمریکا ، محققان تحقیقات قبلی در مورد اثربخشی داروهای ضد افسردگی را بررسی کردند. آنها دریافتند که داروهای ضد افسردگی به افراد مبتلا به موارد شدید افسردگی کمک می کند. با این حال، برای افسردگی خفیف تا متوسط، این دارو موثرتر از دارونما نبود.

علاوه بر این، داروها به شما کمک نمی‌کنند تا مهارت‌هایی را که برای رویارویی با مشکلات زندگی نیاز دارید، توسعه دهید. هنگامی که مصرف دارو را متوقف می کنید، مشکلات شما اغلب باقی می ماند یا عود می کند. در مقابل، روان درمانی راهبردهای حل مسئله جدیدی را به شما آموزش می دهد که به شما کمک می کند تا با مشکلات آینده کنار بیایید.

آیا به دارو نیاز دارم؟

اگر بتوانید عملکرد نسبتاً خوبی داشته باشید – به این معنی که می توانید در محل کار یا مدرسه عملکرد خوبی داشته باشید و روابط سالمی با خانواده و دوستان داشته باشید – احتمالاً پاسخ منفی است. روان درمانی به تنهایی می تواند بسیار موثر باشد. یا ممکن است فقط به یک سبک زندگی متعادل‌تر نیاز داشته باشید – سبکی که ترکیبی از کار، ورزش و تعاملات اجتماعی باشد.

با این حال، دارو می تواند در برخی شرایط مفید باشد. گاهی اوقات، افراد برای رسیدن به نقطه ای که بتوانند در روان درمانی شرکت کنند به دارو نیاز دارند. دارو همچنین می تواند به افرادی که دارای اختلالات روانی جدی هستند کمک کند. برای برخی شرایط، ترکیب روان درمانی و دارو بهترین کار را دارد.

در صورت نیاز چگونه می توانم دارو دریافت کنم؟

اگر به دارو نیاز دارید، روانشناس شما با ارائه دهنده مراقبت های اولیه یا روانپزشک شما همکاری خواهد کرد تا از یک رویکرد هماهنگ برای درمان که به نفع شما باشد اطمینان حاصل کند.

پنج ایالت آیداهو، ایلینویز، آیووا، لوئیزیانا و نیومکزیکو قوانینی دارند که به روانشناسان دارای مجوز با آموزش پیشرفته اجازه می دهد تا داروهای خاصی را برای درمان مشکلات عاطفی و روانی تجویز کنند. در آن ایالت‌ها، روان‌شناسان باید یک برنامه آموزشی تخصصی را تکمیل کرده باشند (اغلب مدرک کارشناسی ارشد در روان‌فارماکولوژی دریافت می‌کنند)، آزمونی را برای نسخه‌نویسی گذرانده‌اند، و علاوه بر آن مجوز روان‌شناس نسخه‌نویس را داشته باشند.

ارزیابی اثربخشی روان درمانی

برخی از مردم تعجب می کنند که چرا نمی توانند فقط در مورد مشکلات خود با اعضای خانواده یا دوستان صحبت کنند. روانشناسان چیزی بیش از جایی برای تخلیه پیشنهاد می دهند. روانشناسان سال ها آموزش و تجربه دارند که به افراد کمک می کند زندگی خود را بهبود بخشند. و شواهد قابل توجهی وجود دارد که نشان می دهد روان درمانی یک درمان بسیار مؤثر است.

روان درمانی چقدر موثر است؟

صدها مطالعه نشان داده اند که روان درمانی به افراد کمک می کند تا تغییرات مثبتی در زندگی خود ایجاد کنند.

بررسی این مطالعات نشان می دهد که حدود ۷۵ درصد از افرادی که وارد روان درمانی می شوند، مزایایی را نشان می دهند. بررسی‌های دیگر نشان داده‌اند که افرادی که به طور متوسط ​​درگیر روان‌درمانی می‌شوند در پایان درمان نسبت به ۸۰ درصد افرادی که اصلاً درمان نمی‌شوند، وضعیت بهتری دارند.

روان درمانی چگونه کار می کند؟

درمان موفقیت آمیز نتیجه همکاری سه عامل است:

• درمان مبتنی بر شواهد که برای مشکل شما مناسب است
• تخصص بالینی روانشناس
• ویژگی ها، ارزش ها، فرهنگ و ترجیحات شما

هنگامی که افراد روان درمانی را شروع می کنند، اغلب احساس می کنند که پریشانی آنها هرگز پایان نخواهد یافت. روان درمانی به افراد کمک می کند تا بفهمند که می توانند کاری برای بهبود وضعیت خود انجام دهند. این منجر به تغییراتی می‌شود که رفتار سالم را بهبود می‌بخشد، چه بهبود روابط، بیان بهتر احساسات، عملکرد بهتر در محل کار یا مدرسه یا تفکر مثبت‌تر.

در حالی که برخی از مسائل و مشکلات بهترین پاسخ را به یک سبک خاص از درمان می دهند، آنچه حیاتی و مهم باقی می ماند اتحاد و ارتباط درمانی با روانشناس شما است.

اگر به نظر می رسد روان درمانی مؤثر نباشد چه؟ زمانی که روان درمانی را شروع کردید، احتمالاً روانشناس شما برای ایجاد اهداف و جدول زمانی تقریبی برای درمان با شما کار کرده است. همانطور که پیش می روید، باید از خود بپرسید که آیا به نظر می رسد روانشناس شما را درک می کند، آیا برنامه درمانی منطقی است و آیا احساس می کنید در حال پیشرفت هستید یا خیر.

برخی از افراد در حدود ۶ تا ۱۲ جلسه احساس بهتری پیدا می کنند. اگر علائم پیشرفت را مشاهده نکردید، آن را با روانشناس خود در میان بگذارید. روانشناس شما ممکن است صحبتی را در مورد آنچه باید انجام دهید آغاز کند. اگر او این کار را نکرد، خودتان آن را مطرح کنید. برای مثال می توانید از روانشناس خود در مورد روش های درمانی اضافی یا جایگزین بپرسید. گاهی صحبت کردن با روانشناس می تواند بسیار نیرومند باشد، به خصوص که روانشناس شما به جای اینکه توهین شود، فهیم و بدون قضاوت خواهد بود.

به خاطر داشته باشید که با پیشرفت روان درمانی، ممکن است احساس خستگی کنید. ممکن است نسبت به ابتدای فرآیند احساس عصبانیت، غمگینی یا سردرگمی بیشتری داشته باشید. این بدان معنا نیست که روان درمانی کار نمی کند. در عوض، می‌تواند نشانه‌ای از این باشد که روان‌شناس شما را به رویارویی با حقایق دشوار یا انجام کارهای سخت برای ایجاد تغییرات سوق می‌دهد. در چنین مواردی، این احساسات قوی بیش از آنکه نشانه ای از توقف باشد، نشانه رشد است. به یاد داشته باشید، گاهی اوقات ممکن است اوضاع قبل از اینکه بهتر شود، بدتر شود.

البته در برخی موارد، رابطه بین بیمار و روانشناس آنطور که باید خوب نیست. روانشناس باید مایل باشد که به این نوع مسائل نیز بپردازد. اگر نگران تشخیص روانشناس خود در مورد مشکلات خود هستید، گرفتن نظر دوم از یک روانشناس دیگر ممکن است مفید باشد، تا زمانی که به روانشناس اصلی خود اطلاع دهید که دارید این کار را انجام می دهید.

اگر وضعیت بهبود نیافت، شما و روانشناستان ممکن است تصمیم بگیرید که زمان آن رسیده است که با یک روانشناس جدید کار کنید. آن را شخصی نگیرید. این تو نیستی؛ این فقط یک تناسب بد است. و از آنجایی که اتحاد درمانی برای اثربخشی روان درمانی بسیار مهم است، شما به یک تناسب خوب نیاز دارید.

اگر تصمیم دارید ادامه دهید، فقط به اولین روانشناس خود مراجعه نکنید. در عوض، به او بگویید که می روید و چرا این کار را می کنید. یک روانشناس خوب شما را به شخص دیگری ارجاع می دهد، برای شما آرزوی خوشبختی می کند و از شما می خواهد که روان درمانی را تنها به این دلیل که اولین تلاش شما خوب پیش نرفت، رها نکنید. به روانشناس بعدی خود بگویید چه چیزی برای اطمینان از تناسب بهتر کار نکرد.

دانستن زمانی که کارتان تمام شد

ممکن است فکر کنید که انجام روان درمانی به معنای متعهد شدن به سال ها درمان هفتگی است. اینطور نیست.

روان درمانی چقدر باید طول بکشد؟

مدت زمانی که روان درمانی طول می کشد به عوامل مختلفی بستگی دارد: نوع مشکل یا اختلال، ویژگی ها و سابقه بیمار، اهداف بیمار، آنچه در زندگی بیمار خارج از روان درمانی می گذرد، و اینکه بیمار با چه سرعتی می تواند پیشرفت کند.

برخی از افراد تنها پس از یک جلسه روان درمانی احساس آرامش می کنند. ملاقات با یک روانشناس می تواند دیدگاه جدیدی به او بدهد، به آنها کمک کند موقعیت ها را متفاوت ببینند و درد را تسکین دهند. اکثر مردم پس از چند جلسه به مزایایی دست می یابند، به خصوص اگر روی یک مشکل مشخص و مشخص کار می کنند و قبل از جستجوی کمک زیاد منتظر نبوده اند.

برای مثال، اگر از اضطراب شدید رنج می‌برید، ممکن است فقط به این دلیل که در حال انجام اقدام هستید احساس بهتری داشته باشید – نشانه‌ای از امید به تغییر همه چیز. روانشناس شما همچنین ممکن است دیدگاه جدیدی را در اوایل درمان ارائه دهد که به شما درک جدیدی از مشکل شما بدهد. و حتی اگر مشکل شما بعد از چند جلسه برطرف نشد، ممکن است احساس اطمینان کنید که در حال پیشرفت و یادگیری مهارت های مقابله ای جدید هستید که در آینده به شما کمک خواهد کرد.

افراد و موقعیت‌های دیگر بیشتر طول می‌کشد – شاید یک یا دو سال – تا از روان‌درمانی سود ببرند. آنها ممکن است آسیب های جدی را تجربه کرده باشند، مشکلات متعددی داشته باشند، یا فقط در مورد اینکه چه چیزی آنها را ناراضی می کند نامشخص باشند. مهم است که به اندازه کافی روان درمانی را دنبال کنید تا به آن فرصتی برای کار کردن بدهید.

افراد مبتلا به بیماری روانی جدی یا سایر تغییرات مهم زندگی ممکن است به روان درمانی مداوم نیاز داشته باشند. جلسات منظم می تواند پشتیبانی لازم را برای حفظ عملکرد روزانه خود فراهم کند.

برخی دیگر حتی پس از حل مشکلاتی که در ابتدا آنها را به آنجا رسانده روان درمانی را ادامه می دهند. دلیل آن این است که آنها همچنان بینش های جدید، بهبود رفاه و عملکرد بهتر را تجربه می کنند.

چگونه بفهمم که آماده توقف هستم؟

روان درمانی یک تعهد مادام العمر نیست.

در یک مطالعه کلاسیک، نیمی از بیماران روان درمانی پس از هشت جلسه بهبود یافتند. و ۷۵ درصد بعد از شش ماه بهبود یافتند.

شما و روانشناستان با هم تصمیم می گیرید که چه زمانی آماده پایان روان درمانی هستید. یک روز متوجه خواهید شد که دیگر به رختخواب نمی روید و با نگرانی در مورد مشکلی که شما را به روان درمانی کشانده از خواب بیدار می شوید. یا بازخورد مثبتی از دیگران دریافت خواهید کرد. برای کودکی که در مدرسه مشکل داشت، معلم ممکن است گزارش دهد که کودک دیگر مزاحم نیست و از لحاظ تحصیلی و اجتماعی پیشرفت می کند. شما و روانشناستان با هم ارزیابی خواهید کرد که آیا به اهدافی که در ابتدای فرآیند تعیین کرده اید دست یافته اید یا خیر.

پس از پایان روان درمانی چه اتفاقی می افتد؟

احتمالاً برای معاینات دوره ای به پزشک مراجعه می کنید. شما می توانید همین کار را با روانشناس خود انجام دهید.

ممکن است بخواهید چند هفته یا یک ماه پس از پایان روان درمانی دوباره با روانشناس خود ملاقات کنید تا وضعیت خود را گزارش دهید. اگر همه چیز خوب است، می توانید در جلسه بعدی همه چیز را جمع کنید.

و روان درمانی را شروع، میانه و پایان ندانید. می توانید یک مشکل را حل کنید، سپس با یک موقعیت جدید در زندگی خود روبرو شوید و احساس کنید مهارت هایی که در آخرین دوره درمانی خود آموخته اید نیاز به کمی تغییر دارد. کافی است دوباره با روانشناس خود تماس بگیرید. پس از همه، او از قبل داستان شما را می داند.

البته لازم نیست منتظر بحران باشید تا دوباره به روانشناس خود مراجعه کنید. ممکن است فقط به یک جلسه “تقویت کننده” نیاز داشته باشید تا آنچه را که آخرین بار آموخته اید تقویت کنید. به آن به عنوان یک تنظیم سلامت روان فکر کنید.

در ادامه مطالب قبل بیاموزید که چگونه روانشناس انتخاب کنید، درمان چگونه کار می کند، چه مدت طول می کشد و چه چیزهایی باید و نباید در طول روان درمانی اتفاق بیفتد…

مترجم: محمد جواد خدادادی
منبع: https://www.apa.org

انتخاب روانشناس
چگونه می توانید از بین روانشناسان و مشاوران دارای مجوز کسی را که برای شما مناسب است پیدا کنید؟
روانشناسان و بیماران با هم کار می کنند، بنابراین تطابق مناسب بین این دو نفر بسیار مهم است. “ترکیب” خوب با روانشناس شما بسیار مهم است، بنابراین از پرسش در خصوص میزان آموزش، تخصص بالینی و تجربه درمان روانشناس یا مشاور در رابطه با مشکلاتی مانند مشکل شما نترسید. چه از طریق تلفن با یک روانشناس مصاحبه کنید، چه در طول یک مشاوره ویژه ۱۵ دقیقه ای، یا در اولین جلسه خود، به دنبال کسی باشید که به شما احساس راحتی و اعتماد به نفس القا کند.
اما بررسی موارد عملی تر نیز مهم است.

چه چیزی باید از خود بپرسید؟
هنگامی که برای انتخاب روانشناس آماده شدید، به نکات زیر فکر کنید:
• آیا می خواهید خودتان، با همسر یا همسرتان یا با فرزندانتان روان درمانی کنید؟
• اهداف اصلی شما از روان درمانی چیست؟
• اگر از جیب خود پرداخت کنید، چقدر می توانید بپردازید؟
• حاضرید چه مسافتی را طی کنید؟
• چه روزها و زمان هایی برایتان مناسب است؟
از یک روانشناس چه چیزی باید پرسید؟
شما باید اطلاعاتی را از روانشناسانی که نام آنها را جمع آوری کرده اید جمع آوری کنید.
بهترین راه برای برقراری ارتباط اولیه با روانشناس تلفنی است. در حالی که ممکن است وسوسه شوید که از ایمیل استفاده کنید، اما در مورد محرمانگی از امنیت کمتری نسبت به تلفن برخوردار است. به هر حال احتمالا با یک روانشناس یا فرد مسئولی در کلینیک صحبت خواهید کرد و صحبت کردن برای همه سریعتر از نوشتن است.
روانشناسان اغلب با مراجعان مشغول هستند و ممکن است همیشه تلفن هایتان را بلافاصله پاسخ ندهند. فقط یک پیام با نام، شماره تلفن و شرح مختصری از وضعیت خود بگذارید.
پس از اتصال، برخی از سوالاتی که می توانید از یک روانشناس بپرسید عبارتند از:
• آیا شما بیماران جدید را پذیرش می کنید؟
• آیا با مردان، زنان، کودکان، نوجوانان، زوج ها یا خانواده ها کار می کنید؟
• آیا شما یک روانشناس دارای مجوز هستید؟
• زمینه های تخصص شما چیست؟
• آیا تجربه کمک به افرادی با علائم یا مشکلاتی مانند من را دارید؟
• رویکرد شما برای درمان چیست؟ آیا درمان هایی که استفاده می کنید برای مقابله با مشکل من مؤثر بوده است؟
• هزینه های شما چقدر است؟
• سیاست های شما در مورد مواردی مانند قرار ملاقات های از دست رفته چیست؟
اگر نگرانی های خاصی دارید که برای شما مشکل ساز است، از روانشناس در مورد آنها بپرسید. برای مثال، ممکن است بخواهید با یک روانشناس کار کنید که دیدگاه های مذهبی یا پیشینه فرهنگی شما را دارد. در حالی که برخی از روانشناسان نسبت به دیگران تمایل بیشتری به افشای اطلاعات شخصی دارند، پاسخ به شما اطلاعات مهمی در مورد اینکه آیا با هم خوب کار خواهید کرد یا خیر می دهد.
در حالی که شما در حال ارزیابی یک روانشناس هستید، او نیز شما را ارزیابی خواهد کرد. برای اطمینان از موفقیت‌آمیز بودن روان‌درمانی، روان‌شناس باید تعیین کند که آیا در مورد شخصیت و همچنین تخصص حرفه‌ای بینشان تطابق خوبی وجود دارد یا خیر. اگر روانشناس احساس کند که تناسب کافی موجود نیست – شاید به این دلیل که شما به فردی با زمینه تخصصی متفاوت نیاز دارید – او شما را به روانشناس دیگری ارجاع می دهد که بهتر می تواند به شما کمک کند.

شروع شدن

گرفتن اولین قرار
ممکن است از تماس با یک روانشناس عصبی شوید. این اضطراب کاملا طبیعی است. اما داشتن شجاعت برای غلبه بر این اضطراب و برقراری تماس، اولین قدم در فرآیند توانمندسازی خود برای احساس بهتر است. صرف برنامه ریزی برای تماس و پایبندی به آن می تواند احساس آرامش را به همراه داشته باشد و شما را در مسیر مثبت تری قرار دهد.
روانشناسان درک می کنند که برقراری تماس اولیه چقدر می تواند دشوار باشد. اولین تماس برای شما چیز جدیدی است، اما چیزی است که آنها مرتباً آن را انجام می دهند. پیامی با نام، شماره تماس و دلیل تماس خود بگذارید. فقط کافی است بگوییم که علاقه مند به دانستن بیشتر در مورد روان درمانی هستید. هنگامی که تماس شما برگردانده شد، آنها مکالمه کوتاهی را انجام می دهند تا درک بهتری از آنچه نیاز دارید، اینکه آیا می توانند به شما کمک کنند یا خیر، و اینکه چه زمانی می توانید قراری بگیرید، داشته باشند.
ممکن است وسوسه شوید که اولین محل قرار ملاقات موجود را انتخاب کنید. چند دقیقه وقت بگذارید و قبل از انجام کار، بایستید و فکر کنید. اگر با برنامه شما مطابقت ندارد، می توانید بپرسید که آیا زمان های دیگری در دسترس است که ممکن است برای شما مناسب تر باشد.
چه عواملی را باید در نظر بگیرید؟
شما باید در مورد بهترین زمان روز و هفته برای ملاقات با روانشناس خود فکر کنید. عواملی که باید در نظر گرفته شوند عبارتند از:
• بهترین زمان روز شما، چه یک فرد صبحگاهی باشید یا یک جغد شب، بدانید چه زمانی در بهترین حالت خود هستید و قرار ملاقات خود را بر اساس آن برنامه ریزی کنید.
• کار کنید، اگر مجبور به مرخصی از کار هستید، از بخش منابع انسانی خود بپرسید که آیا می توانید از مرخصی استعلاجی برای جلسات روان درمانی خود استفاده کنید. همچنین ممکن است بخواهید اولین قرار خود را در اواخر روز برنامه ریزی کنید تا مجبور نباشید بعد از آن به سر کار خود برگردید. اگر موضوع ناراحت کننده ای برای بحث دارید، ممکن است پس از جلسه اول خسته، از نظر عاطفی، پف کرده یا حواس پرت شوید.
• مسئولیت های خانوادگی، معمولاً ایده خوبی نیست که فرزندانتان را همراه داشته باشید، مگر زمانیکه نیاز باشد که فرزندان شما نیز خودشان در درمان شرکت کنند، پس زمانی را انتخاب کنید که فردی برای مراقبت از کودکتان در دسترس باشد.
• سایر تعهدات، یک جلسه روان درمانی معمولاً ۴۵ تا ۵۰ دقیقه طول می کشد. سعی کنید جلسه خود را در زمانی برنامه ریزی کنید که بعد از آن مجبور نباشید برای قرار بعدی خود عجله کنید. نگرانی در مورد دیر رسیدن به تعهد بعدی شما را از جلسه روان درمانی خود منحرف می کند.

چگونه باید برای قرار ملاقات آماده شوم؟
هنگامی که قرار ملاقات گذاشتید، از روانشناس خود بپرسید که چگونه باید آماده شوید. یک روانشناس ممکن است از شما بخواهد:
• مدارک جدید بیمار را برای روانشناس خود پر کنید. روانشناس شما ممکن است وب سایتی با فرم هایی داشته باشد که می توانید قبل از رسیدن به قرار ملاقات خود دانلود و پر کنید. در غیر این صورت، می توانید از روانشناس خود بخواهید فرم ها را برای شما دریافت کند و آنها را در خانه پر کند و نه زمانی که در اتاق انتظار روانشناس نشسته اید.
• از سایر روانشناسان یا ارائه دهندگان مراقبت های بهداشتی که دیده اید سوابق دریافت کنید.
• همچنین ممکن است بخواهید فهرستی از سوالات مانند میانگین مدت درمان، احساسات روانشناس در مورد دارو یا کتاب های خوب در مورد مشکل خود تهیه کنید.
• در مورد درمان بیاموزید. اگر یکی از دوستان شما روان درمانی انجام داده است، از آنها بپرسید که چگونه بوده است یا در مورد موضوع مطالعه کنید. اگر قبلاً روان درمانی کرده اید، به این فکر کنید که در رویکرد روانشناس سابق خود چه چیزی را دوست داشتید و چه چیزی را دوست نداشتید.
• ذهن خود را باز نگه دارید. حتی اگر در مورد روان درمانی شک دارید یا فقط به این دلیل که کسی به شما گفته است باید بروید می روید، مایل باشید آن را امتحان کنید. مایل باشید که باز و صادق باشید تا بتوانید از این فرصت برای کسب اطلاعات بیشتر در مورد خودتان استفاده کنید.
• مطمئن شوید که می دانید کجا می روید. وب سایت روانشناس را بررسی کنید یا نقشه مسیرها را به دفتر روانشناس جستجو کنید.

مراجعه در اولین قرار ملاقات
طبیعی است که وقتی به اولین قرار ملاقات روان درمانی خود می روید، عصبی شوید. اما آماده شدن از قبل و دانستن اینکه چه چیزی باید انتظار داشته باشید می تواند به آرامش اعصاب شما کمک کند.
چی همراهم بیارم؟
یک جلسه روان درمانی معمولی ۴۵ تا ۵۰ دقیقه طول می کشد. برای استفاده بهینه از زمان خود، فهرستی از نکاتی که می خواهید در جلسه اول خود به آنها بپردازید و آنچه می خواهید در روان درمانی روی آنها کار کنید، تهیه کنید. برای به اشتراک گذاشتن اطلاعات در مورد آنچه شما را به روانشناس می آورد آماده باشید. حتی یک ایده مبهم از آنچه می خواهید انجام دهید می تواند به شما و روانشناستان کمک کند تا کارآمد و موثر پیش بروید.

اگر توسط متخصص دیگری مانند یک پزشک شما به او ارجاع داده است، یادداشت هایی در مورد دلیل انجام این کار می تواند مفید باشد. اگر معلمی پیشنهاد کرد که فرزند شما تحت روان درمانی قرار گیرد، ممکن است کارنامه یا یادداشت هایی از معلم او بیاورید. اگر اجازه کتبی بدهید، روانشناس شما نیز می تواند برای کسب اطلاعات بیشتر با این متخصصان تماس بگیرد. سوابق روان درمانی یا تست های روانشناختی قبلی نیز می تواند به روانشناس جدید شما کمک کند تا درک بهتری از شما داشته باشد.
اگر دارویی مصرف می کنید، داروها و دوز مصرفی را یادداشت کنید تا روانشناس شما بتواند این اطلاعات را داشته باشد.
به خاطر سپردن هر چیزی که در طول یک جلسه روان درمانی اتفاق می افتد، می تواند دشوار باشد. یک دفترچه یادداشت می‌تواند به شما کمک کند تا سؤالات یا پیشنهادات روانشناس و سؤالات و ایده‌های خودتان را درک کنید. یادداشت کردن چند مورد در طول جلسه می تواند به شما کمک کند تا در این فرآیند مشارکت داشته باشید.
اکثر مردم بیش از یک جلسه روان درمانی را رزرو می کنند. تقویم خود را بیاورید تا بتوانید قرار بعدی خود را قبل از ترک مطب روانشناس خود تعیین کنید.
همچنین باید نوعی پرداخت همراه داشته باشیدکارت اعتباری، دسته چک یا پول نقد همراه داشته باشید.

چه انتظاری باید داشته باشم؟
برای اولین جلسه، روانشناس شما ممکن است از شما بخواهد که کمی زودتر برای تکمیل مدارک مراجعه کنید، اگر قبلاً این کار را نکرده اید.
نگران نباشید که وقتی جلسه واقعاً شروع شد نمی دانید چه کاری انجام دهید. این طبیعی است که در چند جلسه اول کمی احساس اضطراب کنید. روانشناسان تجربه ای در تنظیم لحن و شروع کار دارند. آنها آموزش دیده اند تا هر جلسه را به روش های موثر راهنمایی کنند تا به شما کمک کنند به اهداف خود نزدیکتر شوید. در واقع، جلسه اول ممکن است مانند یک بازی ۲۰ سوالی به نظر برسد.
رو در رو با شما نشستن، روانشناس شما می تواند با اذعان به شجاعت لازم برای شروع روان درمانی شروع به کار کند. اگر قبلاً از طریق تلفن این کار را نکرده باشد، ممکن است مسائل تدارکاتی مانند هزینه‌ها، نحوه گرفتن یا لغو قرار و رازداری را نیز بررسی کند.

سپس روانشناس ممکن است سؤالی مانند “امروز چه چیزی شما را به اینجا رساند؟” یا “چی شد که تصمیم گرفتی الان به جای یک ماه یا یک سال پیش بیای؟” این کمک می کند تا مشکل خود را شناسایی کنید، حتی اگر مطمئن نیستید که چرا آن را دارید یا چگونه آن را مدیریت کنید. به عنوان مثال، ممکن است بدون اینکه بدانید چه چیزی باعث احساسات شما می شود یا چگونه می توانید آن احساس را متوقف کنید، عصبانی یا غمگین شوید. اگر مشکل آنقدر دردناک است که نمی‌توان در مورد آن صحبت کرد، روان‌شناس نباید شما را مجبور کند که بیشتر از اینکه راحت به اشتراک بگذارید بگویید تا زمانی که یکدیگر را بهتر بشناسید. برای شما اشکالی ندارد که بگویید هنوز آماده صحبت کردن در مورد چیزی نیستید.
روانشناس شما همچنین می خواهد در مورد سابقه مشکلات روانی خود و خانواده شما مانند افسردگی، اضطراب یا مسائل مشابه بداند. همچنین بررسی خواهید کرد که چگونه مشکل شما بر زندگی روزمره شما تأثیر می گذارد. روانشناس شما سوالاتی مانند اینکه آیا متوجه تغییراتی در عادات خواب، اشتها یا سایر رفتارهای خود شده اید یا خیر می پرسد. یک روانشناس همچنین می خواهد بداند که شما از چه نوع حمایت اجتماعی برخوردار هستید، بنابراین در مورد خانواده، دوستان و همکاران شما نیز سوال خواهد کرد.
مهم است که در این فرآیند که ممکن است بیش از یک جلسه طول بکشد عجله نکنید. روانشناس در حالی که شما را در این فرآیند راهنمایی می‌کند، به شما اجازه می‌دهد تا هنگام گفتن داستان خود، سرعت خود را تنظیم کنید. همانطور که به روانشناس خود و روند کار اعتماد پیدا می کنید، ممکن است مایل باشید چیزهایی را که در ابتدا برای پاسخ دادن به آنها احساس راحتی نمی کردید به اشتراک بگذارید.
هنگامی که روانشناس شما یک تاریخچه کامل داشته باشد، هر دوی شما برای ایجاد یک برنامه درمانی با یکدیگر همکاری خواهید کرد. این هدف گذاری مشترک مهم است، زیرا هر دوی شما باید برای دستیابی به اهداف خود سرمایه گذاری کنید. روانشناس شما ممکن است اهداف را بنویسد و آنها را برای شما بخواند تا هر دوی شما در مورد آنچه که روی آن کار می کنید روشن باشید.

برخی از روانشناسان حتی یک قرارداد درمانی ایجاد می کنند که هدف درمان، مدت زمان مورد انتظار و اهداف آن را مشخص می کند و مسئولیت های فرد و روانشناس را مشخص می کند.

در پایان اولین جلسه شما، روانشناس نیز ممکن است پیشنهاداتی برای اقدام فوری داشته باشد. به عنوان مثال، اگر افسرده هستید، ممکن است روانشناس توصیه کند به پزشک مراجعه کنید تا هرگونه بیماری زمینه ای مانند اختلال تیروئید را رد کند. اگر درد مزمن دارید، ممکن است به فیزیوتراپی، دارو و کمک برای بی خوابی و همچنین روان درمانی نیاز داشته باشید.

در پایان چند جلسه اول، باید درک جدیدی از مشکل خود داشته باشید، یک برنامه کاری و یک حس امید جدید داشته باشید.

بیایید با هم بیاموزیم که چگونه روانشناس انتخاب کنیم، روان­درمانی چگونه کار می ­کند، چه مدت طول می­­ کشد و چه چیزهایی باید و نباید در طول روان­درمانی اتفاق بیفتد.

مترجم: محمد جواد خدادادی

منبع: https://www.apa.org

آیا تا به حال احساس کرده ­اید که بیش از حد در برخورد با مشکلات خود غرق شده ­اید؟ اگر چنین است، شما تنها نیستید.

طبق گزارش موسسه ملی سلامت روان آمریکا، بیش از یک چهارم بزرگسالان آمریکایی در هر سال دچار افسردگی، اضطراب یا اختلالات روانی دیگری می ­شوند. افراد دیگر برای مقابله با یک بیماری جدی، کاهش وزن یا ترک سیگار به کمک نیاز دارند. و برخی دیگر برای کنار آمدن با مشکلات رابطه، از دست دادن شغل، مرگ یکی از عزیزان، استرس، سوء مصرف مواد یا مسائل دیگر تلاش می­ کنند. و این مشکلات اغلب می ­توانند ناتوان­ کننده شوند.

روان­درمانی چیست؟

یک روانشناس می­ تواند به شما در حل چنین مشکلاتی کمک کند. از طریق روان­درمانی، روانشناسان به افراد در هر سنی کمک می­ کنند تا زندگی شادتر، سالم­ تر و سازنده ­تری داشته باشند.

در روان­درمانی، روانشناسان از روش­های علمی معتبر برای کمک به افراد در ایجاد عادات سالم­تر و موثرتر استفاده می­کنند. روش‌های مختلفی برای روان‌درمانی وجود دارد از جمله روش‌های شناختی-رفتاری، بین فردی، و انواع دیگر درمان­هایی که به افراد کمک می‌کنند تا مشکلات خود را حل کنند.

روان­درمانی یک درمان مبتنی بر رابطه بین مراجع و روانشناس است که در آن روان­درمانی بر اساس گفتگو، محیطی حمایتی را فراهم می ­کند که به مراجع امکان می ­دهد آشکارا با فردی که مشاهده ­گر، بی­طرف و غیرقضاوت ­گر است، صحبت کند. مراجع و روانشناس­ برای شناسایی و تغییر الگوهای فکری و رفتاری که مراجع را از بهترین احساسش باز می­ دارد، همکاری خواهند کرد.

تا زمانی که کارشان تمام شود، نه تنها مشکلی را که برای مراجع به وجود آمده را حل کرده ­اند، بلکه مهارت ­های جدیدی را یاد خواهد گرفت تا بتواند با هر چالشی که در آینده پیش می ­آید بهتر کنار بیاید.

چه زمانی باید به روان­درمانی فکر کنید؟

به دلیل بسیاری از تصورات غلط در مورد روان­درمانی، ممکن است تمایلی به امتحان آن نداشته باشید. حتی اگر واقعیت‌ها را به جای افسانه‌ها پذیرفته باشید، ممکن است بابت امتحان کردن آن هم عصبی باشید.

---

غلبه بر این عصبیت ارزشش را دارد. و به این دلیل است که هر زمان که کیفیت زندگی شما آنطور که می­ خواهید نیست، رواندرمانی می­ تواند به شما کمک کند.

برخی از افراد به دلیل احساس افسردگی، اضطراب یا عصبانیت برای مدت طولانی به دنبال روان­درمانی می ­روند. برخی دیگر ممکن است برای یک بیماری مزمن که در سلامت عاطفی یا جسمی آنها اختلال ایجاد می­ کند، کمک بخواهند. برخی دیگر نیز ممکن است مشکلات کوتاه ­مدتی داشته باشند که برای حل آن به کمک نیاز دارند. یا ممکن است طلاقی را پشت سر گذاشته باشند، و یا با سندرم آشیانه خالی روبرو شده باشند، و یا به عنوان مثال وارد شغل جدیدی شده باشند، یا درگیر غم مرگ یکی از اعضای خانواده باشند.

علائمی که می ­توانید از درمان بهره ­مند شوید عبارتند از:

• شما احساسی طاقت­ فرسا و طولانی از درماندگی و غمگینی را احساس می­ کنید.
• با وجود تلاش ­ها و کمک­ های خانواده و دوستان، به نظر نمی­ رسد مشکلات شما بهتر شود.
• برای شما دشوار است که روی تکالیف کاری یا انجام سایر فعالیت­ های روزمره­ تان تمرکز کنید.
• شما بیش از حد نگران هستید، انتظار بدترین رویدادها را دارید، یا دائماً از جمع فراری هستید.
• اعمال­ تان، مانند نوشیدن بیش از حد الکل، مصرف مواد مخدر، یا پرخاشگری، به شما یا دیگران آسیب می ­رساند.

انواع مختلف رواندرمانی چیست؟

روش­ های مختلفی برای روان­درمانی وجود دارد. روانشناسان معمولاً از یک یا چند مورد از این رویکردها استفاده می­ کنند. در هر رویکردی  دیدگاه نظریش به عنوان یک نقشه راه عمل می­ کند تا به روانشناس کمک کند بیماران و مشکلاتشان را درک کند و راه حل­ هایی را ارائه دهند.

نوع درمانی که دریافت می‌کنید به عوامل مختلفی بستگی دارد: تحقیقات روان‌شناختی فعلی، جهت‌گیری نظری روان‌شناس شما، و اینکه چه چیزی برای وضعیت شما بهترین نتیجه را می‌دهد.

دیدگاه نظری روانشناس شما بر آنچه در دفتر او می­ گذرد تأثیر می­ گذارد. به عنوان مثال، روانشناسانی که از درمان شناختی-رفتاری استفاده می ­کنند، رویکردی عملی به درمان دارند. این روانشناسان ممکن است از شما بخواهند وظایف خاصی را انجام دهید که به شما کمک کند مهارت­ های مقابله ­ای موثرتری را توسعه دهید. این رویکرد اغلب شامل انواعی از تکالیف خانگی است.

روانشناس شما ممکن است از شما بخواهد که اطلاعاتی را جمع ­آوری کنید، مانند ثبت واکنش ­های خود به یک موقعیت خاص در زمان وقوع. یا روانشناس شما ممکن است از شما بخواهد که مهارت­ های جدیدی را بین جلسات تمرین کنید، مانند اینکه از فردی که فوبیای ­آسانسور دارد بخواهد فشار دادن دکمه­ های آسانسور را تمرین کند. همچنین ممکن است تکالیف خواندن داشته باشید تا بتوانید در مورد یک موضوع خاص اطلاعات بیشتری کسب کنید.

در مقابل، رویکردهای روانکاوانه و انسان­ گرایانه معمولاً بیشتر بر صحبت کردن تمرکز می­ کنند تا انجام دادن. ممکن است جلسات خود را صرف بحث در مورد تجربیات اولیه خود کنید تا به شما و روانشناس­تان کمک کند تا دلایل اصلی مشکلات فعلی خود را بهتر درک کنید.

روانشناس شما ممکن است عناصری از چندین سبک روان­درمانی را ترکیب کند. در واقع، اکثر درمان­گران خود را به یک رویکرد وابسته نمی­ کنند. در عوض، آنها عناصری را از رویکردهای مختلف را ترکیب کرده و درمان خود را بر اساس نیازهای هر بیمار تنظیم می‌کنند.

نکته اصلی که باید بدانید این است که آیا روانشناس شما در زمینه ­ای که نیاز به کمک دارید تخصص دارد و آیا روانشناس شما احساس می­ کند که می­ تواند به شما کمک کند یا خیر.

پیدا کردن یک روانشناس

هنگامی که تصمیم گرفتید روان­درمانی را امتحان کنید، باید یک روانشناس پیدا کنید.

چرا یک روانشناس را برای روان­درمانی انتخاب کنیم؟

روان‌شناسانی که در روان‌درمانی و سایر اشکال درمان روان‌شناختی تخصص دارند، متخصصان بسیار آموزش دیده‌ای هستند که در ارزیابی سلامت روان، تشخیص و درمان و تغییر رفتار تخصص دارند. روانشناسان پس از فارغ ­التحصیلی از یک دوره چهار ساله دانشگاه در مقطع کارشناسی، به طور متوسط ​​هفت سال را در تحصیلات تکمیلی و آموزش صرف می­ کنند تا مدرک دکترا کسب کنند.

روانشناسان به عنوان بخشی از آموزش حرفه ­ای خود غالباً یک دوره کارآموزی تحت نظارت را در یک محیط درمانی سازمان یافته می­ گذرانند. روانشناسان باید مراحلی را پشت سر گذارنده و از سازمان روانشناسی و مشاوره پروانه فعالیت بگیرند.

چگونه روانشناس پیدا کنیم؟

راه­ های زیادی برای یافتن روانشناس وجود دارد:

• از اعضای خانواده و دوستان قابل اعتماد بپرسید.
• از پزشک مراقبت ­های اولیه، متخصص زنان و زایمان، متخصص اطفال یا سایر متخصصان سلامت ­تان بپرسید. اگر درگیر طلاق یا سایر موارد قانونی هستید، وکیل شما نیز ممکن است بتواند ارجاعاتی را ارائه دهد.
• وب سایت­ های روانشناسان را به صورت آنلاین جستجو کنید.
• با مرکز بهداشت روان محله خود تماس بگیرید.
• با یک بخش روانشناسی دانشگاه محلی مشورت کنید.
• با سازمان روانشناسی و مشاوره و یا سازمان بهزیستی شهرستان خود تماس بگیرید، که ممکن است فهرستی از روانشناسان شاغل سازماندهی شده بر اساس منطقه جغرافیایی یا تخصص داشته باشد.

روانشناسان ممکن است در مطب خصوصی خود یا با گروهی از روانشناسان دیگر یا متخصصان مراقبت ­های بهداشتی کار کنند. روانشناسان فعال همچنین در مدارس، دانشگاه ­ها، بیمارستان­ ها، سیستم­های بهداشتی و سازمان­ های مدیریت سلامت، مراکز پزشکی جانبازان، کلینیک­های سلامت جامعه و سلامت روان، مشاغل و صنعت، و مراکز توانبخشی و مراقبت­ های طولانی­ مدت کار کنند.