در زیر، سه نکته برای تربیت کودکی ایمن خواهید یافت:
https://crossroadsfamilycounselingcenter.com
ترجمه و خلاصه: سمانه آقاپور
۱.بیاموزید که رفتار فرزندتان را به عنوان ارتباط تلقی کنید.
نگاه کردن به رفتارهای فرزندتان به عنوان ارتباط، راهی عالی برای کمک به شماست که نیازهای فرزندتان را که از طریق رفتار او بیان می شود، ببینید. کودکان در به اشتراک گذاشتن نیازها و تجربیات درونی خود به صورت شفاهی مشکل دارند و به همین دلیل، خود را از طریق رفتار (و بازی) ابراز می کنند. در دوران نوزادی، بسیاری از رفتارها سیگنال های دلبستگی هستند، مانند گریه کردن، رسیدن و تماس چشمی.
سیگنال های دلبستگی روشی است که نوزاد برای ابراز نیاز یا تمایل به نزدیکی و نزدیکی به مراقب خود دارد. کودکان با افزایش سن از رفتارها برای برقراری ارتباط به روش های مختلف استفاده می کنند. نکته کلیدی این است که سعی کنید نیازها را در رفتار بیان شده آنها ببینید. نگاه کردن به رفتارهای فرزندتان به عنوان ارتباط به شما کمک می کند تا درک درستی از آنچه که او در تلاش برای برقراری ارتباط است داشته باشید و این به شما کمک می کند تا به نیازهای فرزندتان پاسخ دهید. همانطور که در زیر توضیح داده شد، این پاسخگویی به کودک شما کمک می کند تا یک دلبستگی ایمن ایجاد کند.
۲. در حساسیت و پاسخگویی خود ثابت قدم باشید.
دلبستگی ایمن با ثبات مراقبین در حساسیت و پاسخگویی به نیازهای ابراز شده کودک تسهیل می شود . نوزادان مهارت های باورنکردنی برای یادگیری آماری دارند، به این معنی که آنها می توانند حسی از الگوها را در تجربیات خود به دست آورند و احتمال وقوع رویدادهای تجربه شده در آینده را درک کنند. ثبات امری کلیدی است، زیرا به کودکان نشان می‌دهد که میتوانند برای برآورده کردن نیازهایشان به مراقبان خود تکیه کنند و زمانی که به کمک نیاز دارند حاضر شوند. کودکی که از مراقب خود انتظار دارد نیازهای او را برآورده کند، نباید نگران برآورده شدن نیازهایش باشد و بداند اگر مشکلی پیش بیاید از او مراقبت خواهد شد. این امر فضای شناختی را برای کاوش و یادگیری کودکان آزاد می کند. کودکانی که نمی توانند انتظار داشته باشند که مراقبان خود نیازهایشان را برآورده کنند، از ترس اینکه زنده نمانند (سبک دلبستگی ناایمن-اضطرابی)، در مورد برآورده شدن نیازهایشان مشغول یا مضطرب می شوند، یا اینکه دچار بی اعتمادی و قطع ارتباط با مراقبان خود می شوند و باور می کنند آنها باید به خود تکیه کنند (سبک دلبستگی ناایمن-اجتنابی). اگرچه داشتن فرزندی که بتواند به خودش تکیه کند ممکن است خوب به نظر برسد، داشتن سبک دلبستگی اجتنابی برای رشد مطلوب نیست زیرا انسان ها ذاتا موجوداتی اجتماعی هستند که برای پیشرفت به ارتباط و حمایت نیاز دارند. در فرهنگ ما گاهی اوقات فکر می‌کنیم که رسیدگی به همه نیازها و گریه‌های فرزندانمان باعث لوس شدن یا وابسته شدن آنها می‌شود و وابستگی را نقطه مقابل استقلال می‌دانیم. با این حال، حقیقت این است که وابستگی سالم باعث تقویت استقلال می شود. این به این دلیل است که کودکی که وابستگی سالمی به مراقبان خود دارد، میتواند آزادانه و بدون ترس دنیای خود را کشف کند، زیرا می‌داند که اگر مشکلی پیش بیاید، مراقب او در کنار او خواهد بود. این امر اعتماد به نفس را تقویت می کند و به کودکان کمک می کند تا مستقل تر شوند.
۳.در مورد سبک دلبستگی خود بیاموزید.
سبک های دلبستگی خودمان احتمالاً بر پیوندهای دلبستگی ای که با فرزندانمان شکل می دهیم تأثیر می گذارد .این به این دلیل است که سبک های دلبستگی ما بر نحوه واکنش ما در روابط، از جمله روابط والدین و فرزند تأثیر می گذارد .به عنوان مثال، والدینی با سبک دلبستگی ناایمن ممکن است به جای اینکه این رفتار را به عنوان سیگنالی مبنی بر اینکه فرزندشان تحت تأثیر قرار گرفته یا بیش از حد تحریک شده است، رد نوازش را شخصاً تلقی کند. یک بزرگسال بی نظم نمی تواند به یک کودک بی نظم کمک کند. برای اینکه یک مراقب محیطی امن برای کودک خود ایجاد کند تا به دنبال کمک باشد یا نیازهایش برآورده شود، کودک باید بداند که مراقب او می تواند بدون ناراحتی یا حالت تدافعی به کودک پاسخ دهد. بنابراین، میتواند برای والدین مفید باشد که سبک‌های دلبستگی خود را به دست آورند و بدانند که سبک‌های دلبستگی آنها چگونه بر تعامل آنها با فرزندشان تأثیر میگذارد. خبر خوب این است که سبک‌های دلبستگی ما میتواند تغییر کند و می‌توانیم روش‌های جدیدی برای پاسخ‌دهی در روابطمان بیاموزیم که میتواند به تربیت فرزندانی که به طور ایمن وابسته هستند کمک کند. یک درمانگر می تواند به شما کمک کند سبک دلبستگی خود را درک کنید، چگونه بر تربیت والدین شما تأثیر می گذارد و چگونه کنترل پاسخ های هیجانی خودکار خود را در دست بگیرید.
