بیایید با هم بیاموزیم که چگونه روانشناس انتخاب کنیم، رواندرمانی چگونه کار می کند، چه مدت طول می کشد و چه چیزهایی باید و نباید در طول رواندرمانی اتفاق بیفتد.
مترجم: محمد جواد خدادادی
منبع: https://www.apa.org
آیا تا به حال احساس کرده اید که بیش از حد در برخورد با مشکلات خود غرق شده اید؟ اگر چنین است، شما تنها نیستید.
طبق گزارش موسسه ملی سلامت روان آمریکا، بیش از یک چهارم بزرگسالان آمریکایی در هر سال دچار افسردگی، اضطراب یا اختلالات روانی دیگری می شوند. افراد دیگر برای مقابله با یک بیماری جدی، کاهش وزن یا ترک سیگار به کمک نیاز دارند. و برخی دیگر برای کنار آمدن با مشکلات رابطه، از دست دادن شغل، مرگ یکی از عزیزان، استرس، سوء مصرف مواد یا مسائل دیگر تلاش می کنند. و این مشکلات اغلب می توانند ناتوان کننده شوند.
رواندرمانی چیست؟
یک روانشناس می تواند به شما در حل چنین مشکلاتی کمک کند. از طریق رواندرمانی، روانشناسان به افراد در هر سنی کمک می کنند تا زندگی شادتر، سالم تر و سازنده تری داشته باشند.
در رواندرمانی، روانشناسان از روشهای علمی معتبر برای کمک به افراد در ایجاد عادات سالمتر و موثرتر استفاده میکنند. روشهای مختلفی برای رواندرمانی وجود دارد از جمله روشهای شناختی-رفتاری، بین فردی، و انواع دیگر درمانهایی که به افراد کمک میکنند تا مشکلات خود را حل کنند.
رواندرمانی یک درمان مبتنی بر رابطه بین مراجع و روانشناس است که در آن رواندرمانی بر اساس گفتگو، محیطی حمایتی را فراهم می کند که به مراجع امکان می دهد آشکارا با فردی که مشاهده گر، بیطرف و غیرقضاوت گر است، صحبت کند. مراجع و روانشناس برای شناسایی و تغییر الگوهای فکری و رفتاری که مراجع را از بهترین احساسش باز می دارد، همکاری خواهند کرد.
تا زمانی که کارشان تمام شود، نه تنها مشکلی را که برای مراجع به وجود آمده را حل کرده اند، بلکه مهارت های جدیدی را یاد خواهد گرفت تا بتواند با هر چالشی که در آینده پیش می آید بهتر کنار بیاید.
چه زمانی باید به رواندرمانی فکر کنید؟
به دلیل بسیاری از تصورات غلط در مورد رواندرمانی، ممکن است تمایلی به امتحان آن نداشته باشید. حتی اگر واقعیت‌ها را به جای افسانه‌ها پذیرفته باشید، ممکن است بابت امتحان کردن آن هم عصبی باشید.
غلبه بر این عصبیت ارزشش را دارد. و به این دلیل است که هر زمان که کیفیت زندگی شما آنطور که می خواهید نیست، رواندرمانی می تواند به شما کمک کند.
برخی از افراد به دلیل احساس افسردگی، اضطراب یا عصبانیت برای مدت طولانی به دنبال رواندرمانی می روند. برخی دیگر ممکن است برای یک بیماری مزمن که در سلامت عاطفی یا جسمی آنها اختلال ایجاد می کند، کمک بخواهند. برخی دیگر نیز ممکن است مشکلات کوتاه مدتی داشته باشند که برای حل آن به کمک نیاز دارند. یا ممکن است طلاقی را پشت سر گذاشته باشند، و یا با سندرم آشیانه خالی روبرو شده باشند، و یا به عنوان مثال وارد شغل جدیدی شده باشند، یا درگیر غم مرگ یکی از اعضای خانواده باشند.
علائمی که می توانید از درمان بهره مند شوید عبارتند از:
- شما احساسی طاقت فرسا و طولانی از درماندگی و غمگینی را احساس می کنید.
- با وجود تلاش ها و کمک های خانواده و دوستان، به نظر نمی رسد مشکلات شما بهتر شود.
- برای شما دشوار است که روی تکالیف کاری یا انجام سایر فعالیت های روزمره تان تمرکز کنید.
- شما بیش از حد نگران هستید، انتظار بدترین رویدادها را دارید، یا دائماً از جمع فراری هستید.
- اعمال تان، مانند نوشیدن بیش از حد الکل، مصرف مواد مخدر، یا پرخاشگری، به شما یا دیگران آسیب می رساند.
انواع مختلف رواندرمانی چیست؟
روش های مختلفی برای رواندرمانی وجود دارد. روانشناسان معمولاً از یک یا چند مورد از این رویکردها استفاده می کنند. در هر رویکردی دیدگاه نظریش به عنوان یک نقشه راه عمل می کند تا به روانشناس کمک کند بیماران و مشکلاتشان را درک کند و راه حل هایی را ارائه دهند.
نوع درمانی که دریافت می‌کنید به عوامل مختلفی بستگی دارد: تحقیقات روان‌شناختی فعلی، جهت‌گیری نظری روانشناس شما، و اینکه چه چیزی برای وضعیت شما بهترین نتیجه را می‌دهد.
دیدگاه نظری روانشناس شما بر آنچه در دفتر او می گذرد تأثیر می گذارد. به عنوان مثال، روانشناسانی که از درمان شناختی-رفتاری استفاده می کنند، رویکردی عملی به درمان دارند. این روانشناسان ممکن است از شما بخواهند وظایف خاصی را انجام دهید که به شما کمک کند مهارت های مقابله ای موثرتری را توسعه دهید. این رویکرد اغلب شامل انواعی از تکالیف خانگی است.
روانشناس شما ممکن است از شما بخواهد که اطلاعاتی را جمع آوری کنید، مانند ثبت واکنش های خود به یک موقعیت خاص در زمان وقوع. یا روانشناس شما ممکن است از شما بخواهد که مهارت های جدیدی را بین جلسات تمرین کنید، مانند اینکه از فردی که فوبیای آسانسور دارد بخواهد فشار دادن دکمه های آسانسور را تمرین کند. همچنین ممکن است تکالیف خواندن داشته باشید تا بتوانید در مورد یک موضوع خاص اطلاعات بیشتری کسب کنید.
در مقابل، رویکردهای روانکاوانه و انسان گرایانه معمولاً بیشتر بر صحبت کردن تمرکز می کنند تا انجام دادن. ممکن است جلسات خود را صرف بحث در مورد تجربیات اولیه خود کنید تا به شما و روانشناستان کمک کند تا دلایل اصلی مشکلات فعلی خود را بهتر درک کنید.
روانشناس شما ممکن است عناصری از چندین سبک رواندرمانی را ترکیب کند. در واقع، اکثر درمانگران خود را به یک رویکرد وابسته نمی کنند. در عوض، آنها عناصری را از رویکردهای مختلف را ترکیب کرده و درمان خود را بر اساس نیازهای هر بیمار تنظیم میکنند.
نکته اصلی که باید بدانید این است که آیا روانشناس شما در زمینه ای که نیاز به کمک دارید تخصص دارد و آیا روانشناس شما احساس می کند که می تواند به شما کمک کند یا خیر.
پیدا کردن یک روانشناس
هنگامی که تصمیم گرفتید رواندرمانی را امتحان کنید، باید یک روانشناس پیدا کنید.
چرا یک روانشناس را برای رواندرمانی انتخاب کنیم؟
روانشناسانی که در رواندرمانی و سایر اشکال درمان روان‌شناختی تخصص دارند، متخصصان بسیار آموزش دیده‌ای هستند که در ارزیابی سلامت روان، تشخیص و درمان و تغییر رفتار تخصص دارند. روانشناسان پس از فارغ التحصیلی از یک دوره چهار ساله دانشگاه در مقطع کارشناسی، به طور متوسط هفت سال را در تحصیلات تکمیلی و آموزش صرف می کنند تا مدرک دکترا کسب کنند.
روانشناسان به عنوان بخشی از آموزش حرفه ای خود غالباً یک دوره کارآموزی تحت نظارت را در یک محیط درمانی سازمان یافته می گذرانند. روانشناسان باید مراحلی را پشت سر گذارنده و از سازمان روانشناسی و مشاوره پروانه فعالیت بگیرند.
چگونه روانشناس پیدا کنیم؟
راه های زیادی برای یافتن روانشناس وجود دارد:
- از اعضای خانواده و دوستان قابل اعتماد بپرسید.
- از پزشک مراقبت های اولیه، متخصص زنان و زایمان، متخصص اطفال یا سایر متخصصان سلامت تان بپرسید. اگر درگیر طلاق یا سایر موارد قانونی هستید، وکیل شما نیز ممکن است بتواند ارجاعاتی را ارائه دهد.
- وب سایت های روانشناسان را به صورت آنلاین جستجو کنید.
- با مرکز بهداشت روان محله خود تماس بگیرید.
- با یک بخش روانشناسی دانشگاه محلی مشورت کنید.
- با سازمان روانشناسی و مشاوره و یا سازمان بهزیستی شهرستان خود تماس بگیرید، که ممکن است فهرستی از روانشناسان شاغل سازماندهی شده بر اساس منطقه جغرافیایی یا تخصص داشته باشد.
روانشناسان ممکن است در مطب خصوصی خود یا با گروهی از روانشناسان دیگر یا متخصصان مراقبت های بهداشتی کار کنند. روانشناسان فعال همچنین در مدارس، دانشگاه ها، بیمارستان ها، سیستمهای بهداشتی و سازمان های مدیریت سلامت، مراکز پزشکی جانبازان، کلینیکهای سلامت جامعه و سلامت روان، مشاغل و صنعت، و مراکز توانبخشی و مراقبت های طولانی مدت کار کنند.